اولين بار كاربرد واژه توسعه پايدار (Sustainable development) توسط خانم باربارا وارد (B.Ward.Cocoyoe-1970) در اعلاميه كوكوياك درباره محيط زيست و توسعه بكار رفت.بدنبال آن پس از گزارشات باشگاه رم(modoze 75) و بنياد هامرشولد(Daghammarskjold-75)بتدريج توسعه پايدار در طي سالهاي دهه 1980 و از زماني كه اتحاديه بين المللي براي حفاظت از محيط زيست و منابع طبيعي (IUCN-82) ، راهبردهاي جهاني از محيط زيست و منابع طبيعي با هدف كلي دستيابي به توسعه پايدار را از طريق حفاظت از منابع حياتي (زنده) را ارائه كرد، مورد توجه جدي و اساسي انديشمندان و متفكران توسعه قرار گرفت.بدنبال آن با گزارش كميسيون جهاني محيط زيست و توسعه (WCED) موسوم به گزارش برانتلند (Our common future 87, Brandt land report) مجموعه اي از پيشنهادها و اصول قانوني جهت دستيابي به توسعه پايدار براي كشورهاي در حال توسعه فراهم آمد.سپس موضوع توسعه پايدار در كنفرانس سازمان ملل متحد در زمينه محيط زيست و توسعه (UNCED-92) در شهر ريودوژانيرو ( بعنوان اجلاس زمين) بطور گسترده اي مورد توجه قرار گرفت. بر اساس نتايج اين اجلاس اهداف اساسي مبتني بر مفهوم توسعه پايدار بدين شرح مورد توجه قرار گرفت.